Η σοφία του μύθου με το χρυσόψαρο και η... Σοφία!

Συνέβη πριν από τριάντα χρόνια. Με τα μικρά μας αραχτοί κάτω από τον ήλιο στην ακρογιαλιά, τους λέγαμε ιστορίες, μύθους και λαϊκά παραμύθια και μετά τα ρωτούσαμε να αν μπορούν να βγάλουν κάποιο ηθικό συμπέρασμα. 

Μια μέρα τους είπαμε το λαϊκό παραμύθι με το μαγεμένο χρυσόψαρο, που πάει κάπως έτσι:

Μια φορά ήταν ένας φτωχός ψαράς, κι όλη νύχτα αγωνιζόταν να πιάσει ψάρι και ψάρι δεν έπιανε. Κόντεψε τέλος η αυγή, έριξε πάλι τ’ αγκίστρι του κι έλεγε απομέσα του: «Ω, Θεέ μου, δυστυχία! σήμερα θα πεθάνουν τα παιδιά μου απ’ την πείνα».

Του φάνηκε τότε πως τσίμπησε ψάρι και τράβηξε τ’ αγκίστρι. Τι να δει! Ένα ψαράκι χρυσό! Έκανε να το βγάλει απ’ τ’ αγκίστρι κι άκουσε μια φωνή να του λέει: «Ρίξε το ψαράκι το χρυσό στο γιαλό, και θα δεις καλό».

– Ε, λέει με το νου του, να το ρίξω! έτσι κι έτσι δεν θα μου κάμει τίποτε ένα ψαράκι.

Και το ’ριξε στη θάλασσα. Πάλι ακούει την ίδια φωνή να του λέει:

– Τι καλό θέλεις να σου κάμω;

– Ε, λέει, να πάω στο σπίτι μου και να βρω ψωμιά και φαγιά.

Σαν πήγε στο σπίτι του, τα βρήκε όλα όπως του είπε η φωνή. Και τότε διηγήθηκε την όλη ιστορία στη γυναίκα του.

– Αχ, τι έκανες!, του λέει αυτή, Αντί να ζητήσεις κάτι καλό, ζήτησες μόνο ψωμιά και φαγιά;

– Ε, καλά, της λέει αυτός. Αν το ξαναπιάσω, τι θέλεις να του ζητήσω;

Και η γυναίκα τού είπε να ζητήσει φλουριά και παλάτια!

Πάει και πάλι ο καημένος ο ψαράς για ψάρεμα, και το ξαναπιάνει το χρυσόψαρο.  Κάνει να το βγάλει πάλι απ’ τ’ αγκίστρι κι ακούει τη φωνή: «Ρίξε το ψαράκι το χρυσό στο γιαλό, και θα δεις καλό».

Το έριξε, κι άκουσε πάλι τη φωνή: «Τι καλό θέλεις να σου κάμω;» κι αυτός τότε ζήτησε τα φλουριά και τα παλάτια που ήθελε η γυναίκα του.

Γυρίζει στο σπίτι του και ναι... όλα τα πλούτη και τα παλάτια ήταν εκεί! 

Όμως η κυρά του ακόμα δεν ήταν ευχαριστημένη. Τον έστειλε και τον ξανάστειλε, τη μια γιατί ήθελε να την κάνει πανέμορφη, την άλλη γιατί ήθελε να γίνει βασίλισσα, ώσπου που ζήτησε και το αθάνατο νερό.

Γυρνάει ο ψαράς πίσω από την τελευταία παραγγελιά και βρίσκει τα πάντα χαμένα και στη θέση τους το παλιό καλύβι, τη γυναίκα του στη φτώχεια της και τα παιδιά πεινασμένα...

Κι όταν τέλειωσε η διήγηση της ιστορίας και ρωτήσαμε οι φίλοι τα παιδιά μας τι κατάλαβαν από αυτή και ποιο είναι το δίδαγμα, η οκτάχρονη Σοφία απάντησε:


«Να μάθουμε να μην τα περιμένουμε όλα από τα ψάρια»

Βέβαια, η ιστορία υποτίθεται ότι μιλάει για την απληστία, αλλά το νόημα που έβγαλε η Σοφία, μόνο άτοπο δεν θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς στις μέρες μας. Στις μέρες μας που όλοι περιμένουν να σωθούν από έναν από μηχανής Θεό, χωρίς να θέλουν να ενεργοποιηθούν, να ξεβολευτούν και να αλλάξουν βαθιά μέσα τους όλα αυτά που μας έφεραν σε μια κρίση αξιών, πολύ πριν της οικονομικής. Περιμένουμε ο "άλλος" να κάνει αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς, είτε είναι ο διπλανός, είτε ο νόμος ή το κράτος. Και τέτοιο μαγικό ψαράκι, δυστυχώς δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο συλλογική συνείδηση και είναι όντος .... "μαγική"!!!

Το ΠΌΣΟ μαγική είναι, το αποδεικνύει τούτο εδώ το άρθρο. Ναι, το ίδιο το άρθρο. Γιατί ξεκινώντας να το γράψω, ενθυμούμενη την ατάκα της μικρής Σοφίας πριν από 30 ολόκληρα χρόνια, μετά από 15 λεπτά χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσα και ... ήταν η μητέρα της Σοφίας με την οποία δεν είχα ΚΑΜΊΑ ΑΠΟΛΎΤΩΣ επαφή όλες αυτές τις τρεις δεκαετίες!!! Μάλιστα όταν μου είπε το όνομα της, στην αρχή δεν τη θυμήθηκα -Θύμισε μου, της λέω, κι απαντάει... Είμαι η μαμά της Σοφίας που κλπ....

Αυτή είναι η μαγεία του συνόλου και του συλλογικού συνειδητού. Είμαστε όλοι δοχεία συγκοινωνούντα, συνδεδεμένα στην ίδια Θεία Πηγή! Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αποδεχτούμε, αφήνοντας στην άκρια το "εγώ" μας και κάνοντας από μόνοι μας, εσωτερικά αλλά κ εξωτερικά, την αλλαγή που επιθυμούμε να δούμε! Κι ας μάθουμε να μην περιμένουμε τίποτα από τα ψάρια...